ببخشید چند لحظه ...

« عقل به ماندن می خواند و عشق به رفتن... و این هر دو را خدا آفریده است تا وجود انسان در آوارگی و حیرت ، میان عقل و عشق، معنا شود. رنج، مفتاح الخزائن غیب است ونه عجب اگر راه حق محفوف در بلایا و دشواری ها است. سر مبارک امام عشق بر بالای نی، رمزی است بین خدا و عشاق... یعنی این است بهای دیدار. »

صدای گرم مرتضی است، که هر شب پنج شنبه تو را پای تلوزیون میخکوب می کردودر جازبه کهکشان حقیقت و عشق،ساعتی از این غربت کده ی کره ی زمین، با خود تا ناکجا آباد هستی می برد. صدای پر غم مرتضی است که چون بیدارگری در گوش فطرت ها، حیات واقعی را زمزمه می کرد و دل هر دریایی را طوفنی می کرد و غمی، نه از جنس غم های معمولی در دل ها می ریخت. آری مرتضی به رغم سادگی حقیقت را می گفت و خوب می دانی، که هیچ فطرتی در باطن با حقیقت دشمن نیست... .